CZY TRZEBA STAWIAĆ SIĘ W URZĘDZIE NA WEZWANIE ORGANU ADMINISTRACYJNEGO?

Postępowania administracyjne, przykładowo w sprawach związanych z procesem budowlanym, świadczeniami z opieki społecznej, opłatami adiacenckimi i wieloma innymi, dotyczą każdego z nas. Niemal każdy w przeszłości, w związku z dotyczącą go sprawą administracyjną, choć raz był wzywany do stawienia się przed urzędnikami. Czy osoba, która otrzymuje wezwanie, w każdym wypadku musi stawić się przed organem? Jakie mogą być konsekwencje braku stawiennictwa na żądanie organu administracyjnego? Możliwość nałożenia obowiązku osobistego stawiennictwa przewidziana została w art. 50 Kodeksu postępowania administracyjnego, który stanowi, że organ administracji publicznej może wzywać osoby do udziału w podejmowanych czynnościach i do złożenia wyjaśnień lub zeznań osobiście, przez pełnomocnika, na piśmie lub w formie dokumentu elektronicznego, jeżeli jest to niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy lub dla wykonywania czynności urzędowych. Ustawa przewiduje, że organ obowiązany jest dołożyć starań, aby zadośćuczynienie wezwaniu nie było uciążliwe. W przypadkach, w których osoba wezwana nie może stawić się z powodu choroby, kalectwa lub innej niedającej się pokonać przeszkody, organ może dokonać określonej czynności lub przyjąć wyjaśnienie albo przesłuchać osobę wezwaną w miejscu jej pobytu, jeżeli pozwalają na to okoliczności, w jakich znajduje się ta osoba. Należy zaznaczyć, że w przypadku, gdy w wezwaniu mowa o obowiązku osobistego stawiennictwa, dana osoba nie może posłużyć się pełnomocnikiem, który miałby w jej imieniu stawić się przed organem. Konsekwencje niestawienia się na wezwanie organu zostały określone w art. 88 Kodeksu postępowania administracyjnego, który stanowi: Kto, będąc obowiązany do osobistego stawienia się mimo prawidłowego wezwania nie stawił się bez uzasadnionej przyczyny jako świadek lub biegły albo bezzasadnie odmówił złożenia zeznania, wydania opinii, okazania przedmiotu oględzin albo udziału w innej czynności urzędowej, może być ukarany przez organ przeprowadzający dowód grzywną do 50 zł, a w razie ponownego niezastosowania się do wezwania – grzywną do 200 zł. Na postanowienie o ukaraniu grzywną służy zażalenie. Organ, który nałożył karę grzywny, może na wniosek ukaranego, złożony w ciągu siedmiu dni od daty otrzymania zawiadomienia o ukaraniu, uznać za usprawiedliwioną nieobecność lub odmowę zeznania, wydania opinii albo okazania przedmiotu oględzin i zwolnić od kary grzywny. Na odmowę zwolnienia od kary służy zażalenie. Ukaranie grzywną nie wyklucza możności zastosowania do opornego świadka środków przymusu przewidzianych w przepisach szczególnych. Brak stawiennictwa na wezwanie urzędu nie będzie skutkował nałożeniem grzywny w przypadku, gdy będzie usprawiedliwiony. Osoba wezwana jest jednak zobowiązania do udowodnienia okoliczności uzasadniających brak stawiennictwa. Agnieszka Przybylska Prawnik Kancelaria NK Legal ]]>